Ο θρύλος του Στρατηγού Μοντγκόμερι...

Φυσάει και δροσίζεται το αναπνευστικό μου. Φυσάει μακρά νηστεία για το καλοκαίρι.
Τι κατάλαβες? τίποτα δεν έχω καταλάβει και το 30 σαν κορδέλα στα καλλιστεία.

Το κρύο μου θυμίζει ένα μοντγκόμερι παλτό που μου είχε αγοράσει από το Μίνιον σαν χριστουγεννιάτικο δώρο ό νονός μου..αθωωωες εποχές (ναι καλά)..
-μη κρυώσει το παιδί ..βάλε αγόρι μου το μοντγκόμερι σου..
Σαν ντολμαδάκι κυκλοφορούσα .Την ίδια εικόνα την είδα μετέπειτα στον πατέρα μου ,υπηρεσία στο γήπεδο με τζάκετ σκούρο μπλε σαν ντολμαδάκι..
Α ρε πατέρα ..μακάρι να σου έδειχνα το blog μου να κάνεις κανένα σχόλιο
(Θεέ μου.. πλάκα κάνω )

To μοντγκόμερι με έπνιγε και από το λαιμό και κάτω …χαμάμ. Ήταν όμως ακριβό για την εποχή του και καθώς με σέρνανε σε διάφορες χειμωνιάτικες εορτές μου τσιμπάγανε το μαγουλάκι..
-καλέ πως μεγάλωσε ο animavox και τι ωραίο μοντγκόμερι…
-Ο νονός του ,το πήρε από το Μινιόν
( έχουμε κάνει καλές κουμπαριές ,όχι σαν τις δικές σας..)

Το γκρι Μοντγκόμερι με κουμπιά δόντια, κουκούλα προφήτη και τσέπες καγκουρό.
Το μισούσα ..

Τα πανωφόρια τότε τα έπαιρνε όλα μαζί η οικοδέσποινα και τα έβαζε στην κρεβατοκάμαρα στοίβα, πάνω στο διπλό μασίφ κρεβάτι ,ανάμεικτα , γούνες, παλτά, γυναικείες τσάντες, καπαρντίνες και δώρα από το άκρον ιλιον …

-Αnimavox που είσαι αγόρι μου? Φέυγουμε αγόρι μου ..πήγαινε να φέρεις τα πράγματα μας. Τρεχάτος μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα της θείας (όλες θείες ήταν τότε) και βλέπω την Μαργαρίτα ξαπλωμένη να παίζει πάνω στο μοντγκόμερι μου. Σήκω από κει φεύγουμε ,θέλω το παλτό μου..
- όχι ,όχι,όχι ,
φούντωσε μέσα μου ο πεντάχρονος νταής και όπως την τραβούσα από τα χέρια ,άρχισε να κλαίει..Ωχ την έβαψα πάλι σκέφτηκα δε το γλίτωνα το …
- ΑΝΙΜΑVOX τι έκανες στο κοριτσάκι ,παλιόπαιδο ζήτα αμέσως συγνώμη (έχουμε τρόπους εμείς όχι σαν τη δικιά σας) ,καλά άμα σε ξαναπάρουμε ποτέ μαζί μας θα δεις
(αυτό ποτέ δε το έλαβα ως απειλή)

Στρόφαρα αμέσως, κοιτάω την Μαργαρίτα και το ευάλωτο της ,είχε και κάτι χειλάκια πετροκέρασο και την έκανα μάκια… στα χειλάκια.
Πιο έξυπνο πεντάχρονο αυτή ..σταμάτησε το κλάμα ,συνοφρυώθηκε και έμεινε παγωμένη.

Η αλήθεια είναι ότι η μαργαρίτα ήταν και πολύ ακατάδεκτη κουκλίτσα και το μάκια κράτησε λίγο παραπάνω ..

Αρπάζω τον στρατηγό μοντγκόμερι μου και τρέχω προς την έξοδο..

-Τι έχεις αγόρι μου σε απασχολεί κάτι, γιατί δε τρως, Φαάε μας έβγαλες τη πίστη..
Για δύο μέρες δε μιλούσα σε κανένα ,νόμιζα ότι είχα αφήσει την Μαργαρίτα έγκυο..
Στο θολωμένο πεντάχρονο μυαλό μου έβλεπα το «θειο» να σπάει την πόρτα μας και να φωνάζει έξαλλος- ο αλήτης ο γιος σας μου κατέστρεψε τη κόρη..

Τώρα γιατί νιώθω απόψε ότι έχει κολλήσει το μοντγκόμερι πάνω μου και οι Μαργαρίτες της ζωής μου με κοιτούν συνοφρυωμένες ..δεν ξέρω. Το μόνο που θέλω είναι να σπάσω την δικιά μου πόρτα …προς τα έξω…